Ang Tinig ng Laruan

Ang Tinig ng Laruan
ni Marvin Ric Mendoza


Bagay na hawak-hawak pa ni Nene kahapon,
anak-anakan daw niyang laging kalong-kalong.
Sa kanyang pagtulog,sa tabi niya’y naroon,
Pagsapit ng umaga’y hahanapin pagbangon.

Sa hapag-kainan mangyari’y sinusubuan,
sa pagligo ay sabay ding pinaliliguan,
pagkatapos nito’y una pang bibihisan
at saka muling pupunta sa pook-libangan.

Ang bagay na ito ay ang mumunting laruan
na sa pagkabata ay lubhang kinagiliwan,
ngunit sa paglaki ay dagling kinalimutan
na parang ang halaga ay pangkahapon lang.

Masdan mo ang laruan sa sulok ng tahanan
na kahapon ay ngumingiti at parang may buhay.
Siya’y lumuluha,tumatangis,namamanglaw.
Sa yakap ng kaibigan,siya’y nauuhaw.

Iba na’t di na hilig ni Nene ang laruan,
Pera na kasi ang higit niyang kailangan.
“Kung araw at gabi ako ay maglalaro lang,
bukas ng umaga’y kakalam ang aking tiyan”

“Kahit ilang oras lang na tayo’y maglalaro,
wala na rin kasi sa aki’y nagpapaligo.
Dati,sa akin, yakap mo ang sumusuyo
ngunit ngayo’y alikabok sa’ki’y dumarapo.

Kapag ang laruan ay makapagsasalita,
Ang sasabihin n’ya ay “maglaro tayo bata”.
Kapag ang laruan ay maaaring lumuha,
sa kaydaming buhay,kalungkutan ang babaha.

“Dati ay may ningning pa ang aking mga mata.
Ang aking mga pisngi’y lubhang napakaganda.
Sa silong ng langit tayo ay laging masaya
bagaman ang lahat niyon ay hiram lang pala.

Kaligayahan mong ituring na ako’y sa’yo
at ligaya ko rin naming ako’y iyong-iyo.
Dati’y kaydaming batang sa’yo’y naninibugho
dahil sa iyong laruan,laruan mong si ako.

Ngayong ika’y malaki na’t hilig mo’y iba na,
‘wag mo akong pabayaang laging mag-isa.
Hiling ko,kung ang silbi ko sa iyo’y tapos na,
sa munting bata naman, ako ay ipamana….”

(ang tulang ito ay lahok sa SARANGGOLA BLOG AWARDS YEAR 3)