HALIK NG KAAWAY

Kung anghel ang kapiling sa lupang mapanghusga,
bunga’y gumagaan ang sa puso dinadala.
Ang halik ng isang anghel sa pisnging maganda’y
Maaaring halik din ng kaaway sa iba.

Kaibigang maganda at buhay ay marangya,
ang laging niyayakap at pugad ng paghanga;
ngunit ang kaibigang sa iyo’y mahiwaga,
pagdating ng panaho’y kaaway na masama.

Sa iyong paligid ay magmasid ilang saglit.
Ituon ang mata sa bituing maririkit,
na sa tuwing gabi,bago ka man lang pumikit
sana ay halikan mo ang naglalamay na langit.

Darating ang panahon na ang langit na yao’y
hahamunin ang katangian kong tinataglay.
Ang langit na dati’y lagi kong hinahalikan,
halik ng kaaway noong ako ay gantihan!





ANG ASO SA DAAN

Asong nagtatalik sa gitna ng daan.
Asong naghahanap ng pagkain sa basurahan.
Aso at pusang naghahabulan,
Kapag nagkatao’y masasagasaan.

Kaligayahan baga nilang gumala sa lansangan
na wari’y hinahanap ang dagliang kamatayan.
O mag-ingat,o magbantay,si Kamataya’y nariyan
sa larawan ng kayhagibis at rumaragasang sasakyan.

Ang mga tao’y katulad din sila,
na sa sariling pagkamatuwid ay gumagalang mag-isa.
Sa mabato’t matinik na daa’y tumatalon-talon pa
at kapag matinik ay tatangis na mag-isa.

O pagmasdan mo ang aso sa daan,
na sa Gawain ng tao’y walang pakialam.
Kapag naisipa’y hahabulin ka kahit saan
at sat alas ng ngipin,ika’y masasaktan.

“Mag-ingat ka sa rabies”,bulong ng ospital.
“Ingatan mo ang iyong buhay”,payo ng simbahan.
Ang sabi ko, “mag-ingat ka sa asong sa iyo’y nag-aabang
pagkat ang laway lang nila ang sa’yo ay papatay!”






TALINHAGA

Busilak na pusong sa tuwina’y pinupuri
ang dapat pairalin upang di maaglahi.
Ang pusong kabiyak na ng lahat ng papuri,
ang kanyang tinitibok ay sa utak sinipi.

O ang buhay sa mundo ay tunay na kakatwa,
pagal mang kamay ay maraming nagagawa.
Ang makinis na kamay na pugad ng paghanga,
pagdating ng panaho’y pugad din ng dalita.

Ang yamang pamana lang ng magulang sa anak,
di dapat ipagmalaki’t lubhang ikagalak;
sapagkat ang mga yamang iba ang naghanap,
iba rin ang dangal na kanilang natatanggap.

Sinumang naghahanap ng mahirap makita
ay tulad ng umiiyak na wala ring luha.
Sinumang nagbabasang hindi umuunawa’y
tila humahalik lang sa paa ng dakila.

Langit na di marating kung iyo lang mamasdan,
libo mang tao’y tiyak na di makakamtan.
Ang langit na ang pangarap ko ay mahalikan;
nang aking yakapi’y isa na palang libingan.



BAKIT NGA BA?
ni Marvin R.E. Mendoza


Bakit nga ba ang panaho'y sadyang mapagbiro?
Ang araw sa aki'y tila lumalayo.
Ang oras na dati ay inihambing sa ginto,
ngayon ang kapara ay mababa pa sa tanso.

Bakit nga ba ang panaho'y tila nag-iiba?
Dati ang kabanalan ang laging nangunguna.
Ngayon ay labas na kahit sa una pang lima
na mga katangiang hinangaan ng iba.

Bakit nga ba ang tao kadalasan ay huwad?
Ang mukha sa harap,sa likuran ay baligtad.
Ang kilos na kung pagmasdan ay lubhang banayad,
palihim mong silipi't iba ang malalantad.

Bakit nga ba ang tao ay mabilis manghusga?
Naglalakad lang kahit walang sulyap sa paa.
Buka agad ang bibig sa isang kisap-mata
upang bigyang-latay ang katauhan ng iba.

Bakit ba umiikot ang mundo sa salapi?
Ang meron nito ay hanggang tenga ang ngiti.
Ang mga wala naman,ang gawai'y humikbi
'pagkat ang buhay nila'y kadalasang maikli.

Bakit ba nababago ng salapi ang tao?
Ngiging masama ang dati'y mga santo.
Ang dating nakayuko'y naging taas-noo,
ang mga bulaklak pa'y naging masamang damo.

Bakit nga ba,bakit nga ba,bakit ba ganito
ang talinhaga sa buhay nating mga tao?
Ang sinumang di susunod sa ikot ng mundo
ay matitisod sa nakasusugat na bato.




GINTONG UPUAN
ni Marvin R.E. Mendoza

Gintong upuang sa gintong bahay ang lalagyan
Malaon na't hanggang ngayo'y pinag-aagawan
Sinumang kalahok sa paligsahang unahan
Kung wala ring salapi'y walang lulugaran.

May mga taong ang kamay daw ay nakalaan
sa pagtulong sa kaawa-awang mamamayan.
Panay ang pagkilos,larawan ng kabaitan
ngunit ang katotohana'y kabalintunaan.

Sa gintong upuan sakaling makaupo na,
daig pa ang larawan ng hari at reyna.
Sa pagbuka ng bibig,sa pagkilos ng mata,
tila nakalimutang may utang s'ya sa iba.

Ang bagay na ito na aking kinamulatan
mangyari ay akin na ring kinamumuhian.
Ang lahat ng umuupo sa gintong upuan
ay dapat na piliin at marapat husgahan.

Sa ating baya'y napakaraming dayo
pagdating sa pag-upo sa mamahaling trono.
Ang ugaling ito ba'y atin lamang hinango
o nag-ugat nga sa lahi nating Pilipino?




Isang tula para kay TANDANG SORA


Noo'y matandang kulu-kulubot na ang balat.
Nanirahang mag-isa sa kapayapaan
kapiling ang binungkal na lupain.
Doo'y sumibol ang pagmamahal
na nag-aruga sa mapag-alyansang keru-kerubin
ng kolonyang mapang-abuso.
Pinatuloy niya ang mga anak-pawis
at niyakap sa bisig na marurupok na
dahil sa mga ugat na kumakalat sa buong katawan.
Hindi nag-alinlangang pakainin at painumin
ang mga asong ulol at pusang pusali,
ni hindi dinapuan ng takot
na mataob ang kaldero't maisaing ang sariling buhay.
May tapang na inaruga ang kaaway ng mga kaaway
at kakampi ng mga kaaway ng kaaway.
Mapagtimpi...
mapagkandili...
mapagmahal...
mapagtanggol...
matapat sa bayan...sa pangako sa bayan.
Dinakip...
pinarusahan...
isinilid sa kalawanging bakal ng kalungkutan at paghihirap.
Ipinahalik sa paanan ng kalbaryo.
SUBALIT!!!!
hindi natinag...
hindi tumaliwas...
hindi nagsisi sa pagtulong sa lihitimong anak ng bayan.
Itinapon...
inilayo sa pamilya...
sa likod ng katandaan.
SUBALIT!!!!
hindi natinag...
hindi tumaliwas...
hindi nagsisi sa pagtulong sa mga tunay na anak ng bayan.
Ibinalik sa lupa ng sariling bayan.
Natuwa.
Nagalak.
Lumaya ang uugod-ugod na matanda.
Matandang tandang-tanda ng buong bansa
Matandang...........
Ina ng Katipunan...
Ina ng Demokrasya...
Ina ng Mga anak ni PILIPINAS...
Si TANDANG SORA,
siya nga ay bayani
at ina ng ating kalayaan...
Melchora Aquino...
ang mahalagang hiyas ng Poong Maykapal!

SALAMAT MAAM (para sa aking guro F.J.)

Maam...Salamat sa iyong pang-unawa at ang munti kong isipan ay iyong kinahabagan.
Salamat sa pag-ibig na sa aki'y pinaramdam.
Ang aking pusong nasa bingit na ng pag-aalangan
ay pinatikim mo ng tamis ng iyong pagmamahal.

Maam...Salamat sa iyong mabubuting itinuro
at ang halaga ng aking buhay ay aking napagtanto.
Salamat sa pagkakataong ika'y aking makapiling
sa araw ng pighati at aking paninimdim.

Maam...salamat sa iyong payo
na naghatid sa akin sa landas ng paraiso.
Ang buhay kong minsan nang maalikabok na larawan,
gamit ang palad mo ay iyong nilinisan.

Maam...salamat sa mga salitang humubog sa akin
na nagbigay ng pag-asang ang katotohana'y aking tuklasin.
Hindi ko maitatatwang ako'y tao man din
na palaging mali at kadalasa'y nahuhuli sa karera ng magaling.

Maam...salamat sa pagtulong na ako'y makaahon
sa hirap at lungkot ng aking kahapon.
Sa hiwaga ng iyong itinurong IKALAWANG PAGKAKATAON,
tunay ka ngang huwarang guro sa lahat ng panahon.

Pagdating ng panahong ako'y katulad mo na
asahan mong babaunin ko ang iyong ipinamana.
Ang tulong mo na sa katauhan ko'y nagpaganda
asahan mong mamanahin naman ng iba.

Maam...salamat po minsan pa
at pagpapalain ka nawa ng POONG DAKILA
na sa ati'y lumikha...



Dakila rin AKO

Hay naku..narito na naman ang nagmamadaling panahon.Wala na halos napababayaang oras pero iba naman ang napababayaan...kung hindi pamilya eh sariling kapakanan.Basta lang makahanap ng pera kahit walang mata ay pinipilit na makakita.Kahit walang naririnig ay oo na lang sa nagtatanong.Parang walang mga hindi naiintindihan.Sino ba ang mag-aakalang maaaring mauhaw ang tigang na lupa?Sino ang magbabakasakaling tanungin ang kahapon?Sino ang magtatangkang suungin ang madilim na kweba ng nag-iisa?Sa palagay ko nga ay wala.Kahit ako marahil...tao rin ako...kadalasa'y nadarapa..natatakot...kadalasa'y nagkakamali...kadalasa'y napagkakamalang walang halaga.
At least tao pa rin ako.Hindi pa ako naiiba kay Jose Corazon de Jesus.Maaaring maging larawan o anino niya ako sa kasalukuyang panahon.Kunsabagay ay may maibubuga rin naman ako.Hindi nga lang kasintindi ng naibuga ni Dr. Jose Rizal.Pero pwede pa rin ako mapabilang sa sinasabing..."walang Pangalan ang maraming dakila"....




wala lang daw..

Ang sabi nila...talagang ganito sa mundo,kung wala kang pera eh wala kang tinig...paos ka...garalgal ang tinig...walang kalatuy-latoy. Mahirap nga naman sa mundo ang mabuhay na ang tinatapakan mong lupa ay pagmamay-ari na rin ng iba...akala ko dati malaya sa mundo.Kahit ano ay maaari kong gawin,subalit ngayong ang isipan ko'y nagkabagwis na,tila nawala na ang kalayaang hindi ko pinahalagahan noon.Sa aking minsang paglalakad ay natinik ako ng napakalalim bagaman hindi naman ako matuling maglakad.Ang oras sa aking relos ay tila umaatras dahil ang panahong aking pinakahihintay ay tila lumalayo.Ang pag-asang nagpatatag sa akin ay nawawalan na ng katingkaran.Puno na ako ngayon ng mga alikabok ng kawalang malay sa mundo.Ang gunita ko'y unti-unting nalulusaw ng karalitaan.Nabahiran na ng pag-aalangan ang puso kong dati-rati'y kumikinang na diamante ng aking buhay..
Ano na ako bukas? ano na ako sa susunod na henerasyon. Ang tanging naiaambag ko ay ang sariling paninindigan na ako ay di dapat padaig sa kasamaan at pagkahuwad ng sandaigdigan.Sino ang makaaalala ng munti kong handog sa aking sariling bayan.Hindi ko magiging katulad si Gat Jose Rizal...si Andres Bonifacio...Si Huseng Batute...Si Huseng Sisiw...si Crispin Pinagpala...si Kuntil-butil...si Ilaw-silangan....oo hindi ko sila mapapantayan....sapagkat nauna na sila.Nahuli na ako sa kanila.Mababa na ang antas ng aking kakayanan.Wala na akong maipapantay sa kanila.Pero sa kabila ng lahat ng iyan...Ako..ako...si Pluma Batikos...si Anak-pawis...si Elyas amor magsulat...si Ilaw-dagitab...Si Makario Roy Magsulat...oo...ako...akong si Marvin Ric Mendoza na nananahan sa mundong umiikot ng mabilis...na merong facebook...na merong twitter...blogger at iba pa.Ako ay isang taong kahit papano'y may nagagawa rin sa kaunlaran ng aking INANG BAYAN....

(Ito'y pawang likha ni Marvin Ric Mendoza)

Pinoy Christmas Medley – Christmas Songs Lyrics & Listen

Pinoy Christmas Medley – Christmas Songs Lyrics & Listen

ISIP-KAISIPAN

Ang Hiwaga ng Salitang Laruan
Ni Marvin Ric Mendoza

Ang laruan,bagaman isang salitang ang kahulugan ay batay lamang sa nakikita ng mga musmos,ang dalang hiwaga sa daigdig ng kaligayahan,katuwaan,at maging kalungkutan ay kakaiba.
Sa mga batang ang isipa’y sabik pa sa kahulugan ng kaligayahan,ang laruan ay tunay na simbolo ng kayamanan at pagmamahal ng magulang.
Ang mga taong halos gumagapang na sa karalitaan,sila’y itinuturing na pinaglaruan at pinagkaitan ng kapalaran.
Ang mga taong maningning na mga tala na kumikinang at iniidolo ng marami ay karaniwang pinaglalaruan ng tadhana.
Ang mga buhay na nasawi at naglaho sa karimlan ay bunga ng pag-ibig at pag-asang ginawang laruan.
Oo…ang laruan…sa lahat ng buhay ay may taglay na kahulugan.Mayaman man at mahirap ay sumasalamin sa kasaganaan ng mundo at larawan ng isang laruan na nilikha upang danasin ang ligaya,lungkot at pagdurusa.
A,ang laruan,salitang sadya ngang kayhiwaga.
(Lhok sa SBA year3 sa Kategoryang blog freestyle)



Dramang Buhay- Estudyante
ni Gabrielle Norbe

Sa pagmulat ng umaga
Ay ang pagmulat din ng kapalaran.
Sa isang taong nagmimithing maging bulaklak,
Sa isang harding napakalawak.

Lingid sa kaalaman ng iba,
Mabato din ang landas naming tatahakin.
Di lahat ng maapakan ay damuhan,
Kung hindi ay may putik ding aapakan.

Mabuti na sana kung pagsusulit lang
Ngunit andiyan pa ang lintik na babayaran.
Talagang matutuyot ang rosas sa hardin
Sa kamahalan ng tubig na ipandidilig.

Sa mga guro ko na hindi nakakaunawa,
Hindi lahat ng lupa ay mataba
Meron ding naghihikahos, Meron ding nanunuyot
Sana naman alam ninyo ang hirap na ‘yong dulot.

Sa paglubog ng araw ay aking napansin,
Dumi sa uniporme ay ‘di dulot ng putik.
Kundi ito’y dulot ng aking pawis,
At sa pagsibol ng araw, ay ang pagsibol ng panibagong drama.



Ang Himno
ng Lebak
ni Anak-pawis

“Aawitin na lang natin ang Himno ng Lebak bilang pagpaparangal kay Maam Celistina Bautista”,ang panapos na pangungusap ni Ms. Marte habang kausap ang tagapamuno ng palatuntunan na si G. Baroc.
“Tama,karangalan niya iyon pagkat siya ang lumikha ng ating pambayang awitin.”
At habang humahaba ang usapan ,nakikinig naman si Rico na ng mga panahong iyon ay nag-aayos ng mga klaskards sa kantina.Si Rico ay isang estudyante sa kolehiyo.
Si Rico ay hindi umimik sa kanyang narinig gayong may nais siyang itanong. Dala iyon marahil ng kanyang mapang-usisang isip na tinatakpan ng kanyang hiya.Pinigil niya ang kanyang sarili na magtanong. Kung sa bagay, hindi nga talaga madaling magtanong lalo na kung maraming bagay ang sumisibol sa iyong kaisipan ng sabay-sabay.
Tinapos niya ang kanyang gawain ng hindi niya namalayan. Agad siyang nagpaalam sa kanyang guro.Nang makalabas na sa kantina,ang isip niya ay may nais ulit-uliting itanong.Sinusuyod niya ng tingin ang kanyang mga hakbang.Isa,dalawa,tatlo hanggang isandaan at siya’y nakarating sa kanilang munting tahanan.Umupo siya sa isang kalawanging silyang bakal banda sa may bintana kung saan niya natatanaw ang mga taong pahayo’t parito,mga sasakyan,gayundin ang mga ibon sa himpapawid,ang alapaap,ang bughaw na langit at natatanaw niya rin ang kaytaas na bundok at kayrikit na bukid.At bahagyang nag-iba ang kanyang paningin sa mga bagay na unti-unting napapalitan ng anyo.
“Kailangan ninyong imemorize ang ating pambayang awitin”,ani Maam Fullo, ang kanilang guro sa Filipino sa Ikaanim na baiting.
“Alam po naming iyan Maam.Bakit po,lalabas ba ‘yan sa exam?,ang tanong ng isang mag-aaral.
“Maaari,subalit hindi dahil doon kundi dahil nais kong awitin niyo ito sa pagdiriwang ng foundation day ng ating bayan.”
At dahil likas sa mga mag-aaral ang palatanong…
“Maam,inaawit natin iyan,alam natin ang bawat salita,alam natin ang tono,pero marahil ikaw alam niyo po kung sino ang nagcompose pero kami,hindi”,ang tanong ng pinakamatalino sa klase.
“Ah ganoon ba.Tanungin ninyo si Rico at tinitiyak kong alam niya iyon.”
Nang magkagayon, tiningnan ng guro si Rico ngunit wala siyang kibo.Nakakunot ang kanyang noo at wari’y nagtataka sa sinabi ng guro na alam niya gayong hindi naman sa totoo.Ang pugad ng kanyang gunita’y walang laman,walang lamang kaalaman tungkol sa bagay na isinasangguni ng kanyang mga kaklase.Ang tanging laman niyon ay isang katanungan.At dahil nais niyang malaman ang kasagutan,naglakas-loob siyang nagtanong. “Sino po pala Maam?”
“Naku hindi niyo ba alam na tatlo ang may malaking bahagi sa pagkabuo ng awit na Mabuhay Ka,Lebak?Ang isa ay si Gng. Celistina Bautista.Siya ay isang napakahusay na guro lalong-lalo na sa larangan ng Musika.Una niyang binuo ang awit sa Wikang Ingles subalit nangailangan iyon ng pagsasalin.Isinalin niya ang sarili niyang lyrics sa Wikang Filipino.Nang mga panahong iyon ay kaibigan niya at kapwa kaguro si Bb. Adelaida Mendoza,isang napakahusay na guro sa larangan ng Ingles at Filipino.Nagpatulong siyang isalin ang liriko.”
“Ang ibig niyo pong sabihin,isinalin iyon ni Bb. Mendoza?”
“Oo,isinalin ni Bb. Mendoza sa Wikang Filipino ang awit.Iyon na ang ating kinakanta ngayon.Pero sa kabuuan,nagtulungan din naman sila sa pagsalin niyon.”
“Sino pa po pala ang isa?Di ba tatlo po sila?”
“Nang mabuo na ang liriko,nilapatan din mismo ni Gng. Bautista ng tunog pero upang mas maging maganda ay nagpatulong naman siya kay Gng. Pacencia Cabagay,isa ring mahusay na guro sa Musika.”……….
Pagkatapos niyon ay napukaw muli ang isipan ni Rico at mula sa pagkakasandal sa bintana, siya ay umalis. Kaydami pa ring mga sasakyan . At maya-maya pa ay nagsisikip na ang daan pagka’t palabas na ang mga estudyante sa paaralan,paaralang kanya ding tinutuluyan bilang pangalawang tahanan.
Ika-12 na ng tanghali.Nagugutom na siya. Aalis na siya sa pagkakaupo kasabay ng paglisan ng malaking katanungan sa kanyang isipan. Ang buhay nga ng tao ay puno ng talinghaga. Kaydaming mga taong nagpaningning ng isang bagay ng hindi nalalaman. Kaydaming mga nagbahagi ng alaala sa bayan na hindi nakilala. Ang kadakilaan ay natatamo lamang ng mga nauna,hindi ng pumangalawa o pumangatlo.
Dakila Siyang unang nakarating sa buwan at hindi ang ikalawang nakarating ni ang gumawa ng paraan upang siya’y makarating.Dakila siyang nagsimula ng gawain at hindi ang tumulong sa kanya ni ang tumapos ng gawain. Kumbaga pa sa gusali,dakila ang kisame,kwarto,makintab na hagdan,nakatiles na pundasyon,nakapintang dingding at hindi ang lupang pinagtirikan ng gusali. Dakila siyang inhenyero na nagdisenyo ng gusali at hindi ang alwaging namuhunan ng pawis upang ito’y maitayo.
Ang lahat ng ito’y pawang katotohanan sa ating buhay na hindi natin maitatatwang nangyayari kahit sa simpleng mga tao.
Sana nama’y mabigyan ng karangalan ang mga naging bahagi ng bagay na pinakikinabangan ng kasalukuyan.
Marahang humakbang si Rico at nagliwanag na ang kanyang kaisipan kasabay ng paglutang ng napakagandang ngiti sa kanyang mga labi….



Isang Milyang Pangarap
ni Marvin Ric Mendoza

Nag-ugat at sumibol dito sa aking isip
ang isang kumikinang na ginintuang panaginip
bagaman ang aking mga mata'y hindi naman nakapikit
kung kaya aking natatanaw ang kaylawak na langit.
At naroon sa itaas ang bituing maririkit
na parang pangarap at gunitang hindi mawawaglit.
Ang puso ko'y tumimo't ang bibig ko'y may naisambit,
"Ang ngayon nga ay mawawala at bukas ang papalit."

Gusto ko ngang makapagpatayo ng sariling bahay.
Nais kong makaahon sa napakahirap kong buhay.
Sana'y sa halip na bato'y ginto ang aking mahukay
at sana ri'y aking maani ang bunga ng tagumpay
upang kung saka-sakali mang ako ay mamamatay,
ang lahat ng aking pinangarap ay akin nang taglay.
Ang aking mga pangarap ay maari kong mahintay
ngunit makakamit din lang sa galaw ng aking kamay.

Kasaganaan,tagumpay at yama'y aking ambisyon,
maging tagapagtanggol at huwaran ng ating nasyon.
Ang lahat ng pangarap ko'y saan kaya paroroon
kung wala akong tagagabay at walang Panginoon.
Sa buhay ng aking kapwa'y buhay ko ang itutugon.
Mula sa pagkakadapa,ang bayan ko ay babangon
upang sa isang milyang pangarap naman ay lilingon
at upang ang sarili,huwag mabaon sa kahapon.

Sa paggising ni araw sa luklukan ng Silangan
ay simula rin ng paglalakbay na walang pagtahan
at tulad din ng aking pangarap na walang hangganan,
ang matatag na puso ay higit ko pang kailangan:
ngunit ang sarili'y kailangan ding pakaingatan
nang ang paghihirap at pagsisikap ay 'di masayang
upang kung si araw ma'y makarating na sa Kanluran,
tayo'y nakarating na rin sa ating patutunguhan....



Ang Tinig ng Laruan
ni Marvin Ric Mendoza


Bagay na hawak-hawak pa ni Nene kahapon,
anak-anakan daw niyang laging kalong-kalong.
Sa kanyang pagtulog,sa tabi niya’y naroon,
Pagsapit ng umaga’y hahanapin pagbangon.



Sa hapag-kainan mangyari’y sinusubuan,
sa pagligo ay sabay ding pinaliliguan,
pagkatapos nito’y una pang bibihisan
at saka muling pupunta sa pook-libangan.



Ang bagay na ito ay ang mumunting laruan
na sa pagkabata ay lubhang kinagiliwan,
ngunit sa paglaki ay dagling kinalimutan
na parang ang halaga ay pangkahapon lang.



Masdan mo ang laruan sa sulok ng tahanan
na kahapon ay ngumingiti at parang may buhay.
Siya’y lumuluha,tumatangis,namamanglaw.
Sa yakap ng kaibigan,siya’y nauuhaw.



Iba na’t di na hilig ni Nene ang laruan,
Pera na kasi ang higit niyang kailangan.
“Kung araw at gabi ako ay maglalaro lang,
bukas ng umaga’y kakalam ang aking tiyan”



“Kahit ilang oras lang na tayo’y maglalaro,
wala na rin kasi sa aki’y nagpapaligo.
Dati,sa akin, yakap mo ang sumusuyo
ngunit ngayo’y alikabok sa’ki’y dumarapo.



Kapag ang laruan ay makapagsasalita,
Ang sasabihin n’ya ay “maglaro tayo bata”.
Kapag ang laruan ay maaaring lumuha,
sa kaydaming buhay,kalungkutan ang babaha.



“Dati ay may ningning pa ang aking mga mata.
Ang aking mga pisngi’y lubhang napakaganda.
Sa silong ng langit tayo ay laging masaya
bagaman ang lahat niyon ay hiram lang pala.



Kaligayahan mong ituring na ako’y sa’yo
at ligaya ko rin naming ako’y iyong-iyo.
Dati’y kaydaming batang sa’yo’y naninibugho
dahil sa iyong laruan,laruan mong si ako.



Ngayong ika’y malaki na’t hilig mo’y iba na,
‘wag mo akong pabayaang laging mag-isa.
Hiling ko,kung ang silbi ko sa iyo’y tapos na,
sa munting bata naman, ako ay ipamana….”
(ang tulang ito ay lahok sa SARANGGOLA BLOG AWARDS YEAR 3)

ANNOUNCEMENT!!!

1. paki-comment na lang po kung may mga grammatical errors sa mga post...
2. hindi ko pa po nabasa iyong mga post. paki-report nlang or paki-comment kung inappropriate ang content.
3. may mga post akong tatanggalin at the end of the month (esp. sa Agnes-Fil-Proj) kasi may mga parts sa plagiarized at hindi maintindihan.
4. kung ang natanggal na post ay sa iyo, I would be pleased to re-post it if you would edit or correct it.

A Morning Insight

A Morning Insight
--Arsean Kerk Lopez--

As the radiance of the shimmering light, brings warmth upon my chilly bones,
And as I felt the essence of the morning, I heard the cold breeze’s sweet moans.
I slowly opened my eyes, and an evocative moment stumbled upon my sight,
It was the vivacity of the crack of dawn. A moment of great height. . .

As I sat beside the window, I perceived the singing of the birds,
A sweet, sweet melody that cannot be described by just mere words;
Then I noticed the mist, the dew that hangs upon the tips of the leaves;
In their surfaces were the colors of the rainbow, and with that, beauty it gives. . .

As I gazed beyond the window, I saw Mother Nature flourishing.
The prosperous flora it created and the flowers continually blooming;
The bees that surround it, and the butterflies fluttering above them,
They’re certainly much more valuable, than any luxurious and classy gem. . .

And as I stare upon how the sun would rise up against the mountains,
I heed the rooster shouting, while flapping its wings above the fountain.
And as the skies gradually turning blue, from the red and orange before,
It gives me hope, light, courage and the opportunity to do more. . .

And then I noticed that all these things point out of how beautiful life can be,
Of how it can be so perfectly magnificent in whatever way we may see,
‘Cause life isn’t just about existing, it’s also about living
In harmony with earth through divine relation, and as one, breathing and believing. . .

To experience this gift of ‘LIFE’ everyday, it’s just so overwhelming,
Though were mere imperfect humans, God still took time to mold us into beings.
To think, to love, and to have free will in our day to day endeavors,
Indeed, we are lucky that God loves us with all His heart, and to us favors. . .

Then all of a sudden, a dove interfered my journeying train of thought;
As it hovered around my room and rest upon the bible, of which I brought;
It stared at me, and I stared at it, and I felt somehow we’re really connected,
But it then flapped its wings, and flew away, and I watched closely as it went astray. . .

Afterwards, I stood up and sat on the window pane with such artful,
As I gazed on the scenarios that make life so heavenly wonderful,
I can’t help it, but to smile, ‘cause I’m in such a good mood,
For “God saw all that He made and said, "It was very good." (Genesis 1:11). . .

BANGSAMORO

BANGSAMORO
- Datu Mocthar Matabalao

Bangsamoro abaninindig kanu ingid nila
So niyawa no lugo
Mamagayun
A magisa-isa
Apas tanu kanu kandaludaya
Palaw ataw didsan pawas kadatalan
So kandaludaya ataw pakuburan...

Bangsamoro gedam imaman kanu
Kaitindig so agama Islam
So mga taw a bamlaling sa likitanu a limalapu..
Wagib saguna na imbunua tanu...2x